Dappermarkt

Dappermarkt
De baldadigheid onder ons

Daar gleed ik uit. Het huis leeg getrokken en de spullen zaten in de vrachtwagen om de verhuizing af te ronden. Ik stond samen met mijn moeder en de chaffeur op de eerste verdieping recht tegenover de deuropening en raam van mijn voormalige kamer, wanneer een vogel met volle kracht recht op mij afvliegt en zichzelf dood wanneer hij het raam raakt.

In de 12 jaar dat ik daar heb gewoond is er nog nooit een vogel in de buurt van mijn raam geweest, noch in de buurt van mijn huis. Een omen? Dacht ik. Wat een jammerlijke gedachte, dat een vogel zijn leven moest inwisselen om mij een teken te geven. En dan begrijp ik hem niet eens. Waarschijnlijk negatief van aard toch?

Dus wij trekken er niks van aan, denk ik. Dacht ik. En stappen in de vrachtwagen. Ik mocht de kaart lezen wat ik eigenlijk best wel leuk vond. Het was spannend, van het rustige en stille Assen, Drenthe gingen we naar de rumoerige en avontuurlijke Amsterdam! De hoofdstad van Nederland! En niet zomaar Amsterdam, we plaatsden ons op de Dappermarkt. Dapperplein 94.

Mijn vriend der jeugd en kameraad in ontwikkeling tot volwassenen onder moeders die bevriend waren woonden op 3 minuten loopafstand van ons adres. We waren al voorheen daar op bezoek geweest een aantal keren en waren lichtelijk bekend in het oosten van Amsterdam dat bekend stond voor zijn dappere inwoners. Zij woonden ook eerst in Assen en verplaatsten zich naar Annelotte. Jason, mijn kameraad, zijn Oma.

Annelotte stond bekend om de “less fortunate” te helpen doormiddel van korte huizing te geven totdat zij status en of een slaapplaats konden verkrijgen. Weekenden waar ongure typen zich welkom voelden bij haar en een drankje konden doen. Een matriarch van een lagere orde en hogere waarde.

Ons huis op de dapperplein was nog niet habitabel dus Annelotte bood ons aan dat we bij haar introkken tot het klaar was. Dus daar zaten we enkele weken tot het huis in orde was gemaakt in de Pieternieuwland straat. In die periode raakte ik bevriend met de extraverte en sociale onderdeur Rocky en met de stille en verbazingwekkend pientere Leeuward. We ontwikkelden ons tot een trio dat bij elkaar op visite gingen en voornamelijk gingen gamen of lol trappen.

Mijn moeder, die altijd moeite heeft met dominante figuren, had natuurlijk, zoals altijd, ruzie met een kennis. Een onenigheid. Deze keer met Annelotte. Annelotte verzoekte een compensatie voor de periode dat we daar zaten en mee aten. Mijn moeder kon dit niet hebben omdat ze hielp met het huishouden en het koken. Annelotte vroeg 200, misschien, als ik het goed herinner, voor de 6 weken die we daar inmiddels al zaten. Een miezerige 200 was de vriendschap haar waard. Maar wellicht is ze gewoon zo principieel in haar normen en waarden dat ze zich niet durft te verloochenen. Alhoewel mijn moeder heel liberaal is in haar wereldbeeld missen mensen het feit dat ze gelooft in een egalitair status quo. Dus – oftewel – heel mondig en verassend overweldigend.

Dus de contact met Jason en Danni verslechterde, pas enkele jaren later hervat was de schade al verricht.

Ik was halverwege de laatste groep van de basisschool ingetreden tot de Dapperschool, een ontzettend fijne wissel van de driemaster waar ik de jaren voorheen had gespendeerd. De stilgezwegen afgunst en racisme van de Driemaster werd geruild voor oprechte ondersteuning en gunst tot een goede toekomst. Elke week mondspoelen en een vrij ongemakkelijk uitleg over voortplanting en dat er niks verkeerd is aan je sexualiteit waren onderdeel van de korte ervaring die ik daar heb op gedaan.

De rekentoets die ik kreeg had ik af in enkele minuten en daardoor had ik een boze lerares. “Ayman, je moet leren om dingen niet af te raffelen! Als je geen tijd en moeite in iets steekt krijg je ook slechte resultaten.”. Ik was vrij verward, want ik heb er ook tijd en moeite in gestoken. Ze zou hem nakijken en als het een slecht cijfer was zou ik moeten nablijven. Het bleek een 10 te zijn tot haar verassing.

Dat het me altijd stroef af liep met volwassenen was een bekend fenomeen maar dat er in positieve zin mee om werd gegaan was een nieuw verschijnsel. De lerares had zorgen over mijn toekomst en deelde dit met mijn moeder. Dit viel op dove oren aangezien mijn moeder zelf een kind was die zorg nodig had.

Op jonge leeftijd gevlucht van een familie met onderdrukkende verwachtingen, besloot ze om haar ongelukje, ik, te behouden. Een onderdeurtje was ze. Die zakkenrolde en een leraar opsloot in de kast omdat ze overtuigd was dat hij een pedo was. Of simpelweg iemand opwachtte in een steeg en vervolgens een lesje gaf met een tennis racket. De redenen hiervoor zijn me onbekend maar waarschijnlijk aanranding of andere acties van boze origine.

Alle functies of trajecten waar ze zich in verdiepte had ze mot en kon ze het niet aan om onderdeel te zijn van de sociale structuur. Met confrontatie en onenigheid had ze een tendens om niet voor rede vatbaar te zijn. Aangezien ze om een of andere reden zich ging focussen op iets anders dan waar ze werkelijk problemen mee had. Een voorbeeld? “Slecht opruimen” wanneer ze te weinig aandacht van me kreeg.

Aan het eind van het schooljaar na de cito toetsen zouden we ons niveau te horen krijgen en de beslissing mogen maken over welke middelbare school we willen betreden. Ik had 545 als ik het me goed herinner en mocht naar VWO gaan volgens meester Ed! Maar kort daarna bleek dat het apparaat een foutje had gemaakt met 1 vraag en dat ik toch 544 had, dus, havo/vwo werd het. Het verschil? Een 7.4 gemiddeld om verder te stromen naar VWO in tegenstelling tot 5.5 met dezelfde leerstof.

Ik vond het vrij jammer om te horen dat je alleen latijn kreeg bij Gymnasium, maar misschien toch beter in hindsight om niet tussen zekere elitaire types te zitten die gauw moeite hebben met iemand van lage kom af met een Ego van een zeker kaliber.

Zie je, ik was goed in videospelletjes, en leren. Dus mijn ego was constant gevoed met een zekere substantie van overwinning. Dit in contrast met de constante opmerkingen van mijn moeder die schreeuwde dat ik een “Manipulator eerste klasse” was en haar express probeerde te sarren werd het een soort verfijnde staat van existentie. Dat ik soms een beetje lieg, daar moet je mee leren leven. Maar maak je geen zorgen; er zit meer waarheid in mijn leugens dan in de waarheden van onderdrukkers.

Dus dat brengt ons tot de vraag.

Wat heeft dit met de dappermarkt te maken?

Dit soort verhalen en taferelen liggen verstopt achter deuren en huishoudens verspreid over zijn buurt.

Een mengelmoes van culturen en individuen die samen komen op straat en openhartig mengen met elkaar. Een plek waar mijn moeder zich gek genoeg eindelijk soort van welkom voelde. Zie je, ze was altijd de type die de ongemakkelijke stilte in de trein coupe doorbrak, omdat ze niet begreep dat je in je eigen bubbel daar zit. Ze praatte met mensen aan de overkant op het bankje alsof het de normaalste zaak op aarde was, en gek genoeg praatten die mensen best wel blij terug.

Een soort nederigheid van eerste klasse.

En aangezien dit Nederland is.

Zeker op zijn plaats.